Četiri godišnja doba (italijanski Le quattro stagioni) je popularni naziv za ciklus od četiri koncerta za violinu i orkestar, delo italijanskog baroknog kompozitora i violiniste Antonija Vivaldija. Delo je napisano 1723. godine kao deo zbirke od 12 koncerata, a objavljen je 1725. Ovo delo je naročito bilo popularno u Francuskoj, a sam kralj Luj XV je zahtevao da se jedan od ovih koncerata “Proleće” (La Primavera) izvodi specijalno za njega.
Četiri godišnja doba predstavljaju najhrabriji muzički program iz baroknog perioda. Sam kompozitor je napisao sonete koji idu uz svaki pojedinačni stav u ovim koncertima. Ono što je zadivljujuće u ovom delu je kako je Vivaldi precizno muzički opisao svaki sonet bez gubljenja ukupnog kvaliteta i ravnoteže samog muzičkog dela. U ova četiri koncerta Vivaldi opisuje zvukom svoje violine lepote svakog godišnjeg doba i stvara ugođaj svakog od njih. Na primer: “fortissimo u Letu dočarava oluju s grmljavinom, a visoki tonovi violina i staccato u Zimi oštrinu leda.” Koncerti slede ustaljeni oblik od tri stava: (brzi – polagani – brzi).
Ideja je bila da predstava nastane prvenstveno kao kombinacija scenskog pokreta i narativnog, propratnog teksta. Četiri godišnja doba koja nam je Vivaldi podario, prenosimo na scenu kao četiri evolutivna perioda ljudske vrste, od kamenog doba, srednjeg veka, baroknog perioda dvorova, i savremenog 21. veka. Predstava je zamišljena da komunicira sa publikom nevezano od toga na kojem području se igra – univerzalnim jezikom muzike i pokreta, oživljavamo jedan put kroz vreme i analiziramo gde se mi danas na tom putu nalazimo. Takođe, bitno je i napomenuti da predstava nastaje kao omaž čuvenoj predstavi DADOV-a iz 1988. godine, u režiji Gorana Golovkova.
