Luiđi Pirandelo (1867.-1936.) italijanski je dramaturg, romanopisac i književnik, a 1934. godine je dobio Nobelovu nagradu za književnost. Rodio se na Siciliji, a Fakultet pohađa na Siciliji, pa u Bonu. Nakon što je odbranio naučni rad i postao doktor nauka italijanskog jezika iz područja dijalektologije, vraća se iz Nemačke u Rim i polako se uključuje u književni život. Upoznaje se sa radom italijanskih naturalista, te se oseća njihov uticaj u njegovim ranim stvaralačkim delima. Prvo je pisao poeziju, a njegove prve objavljene zbirke pesama nosile su naziv „Veselo zlo“ i „Uskrs zemlje“. Nakon toga počinje da objavljuje novele i romane, a vrhunac njegovog književnog stvaranja završava dramama. Tako je prva njegova objavljena novela „ljubavi bez ljubavi“, pa slede „Rajnske elegije“. Njegov prvi roman bio je „Izopštena“, a nakon toga objavljene su zbirke „Šale smrti i života“ i „Kad sam bio lud“. Iako su mu i poslovni i privatni život obeležili problemi, on je svo to vreme proveo pišući. Tako je najveću pažnju dobio njegov roman „Pokojni Matija Paskal“ koji je napisao u teškim godinama. Nakon toga slede dela „Stari i mladi“, „Snimamo“, „Neko, niko i sto hiljada“ i neke od zbirki pripovedaka. Ipak, najpoznatiji je bio po pisanju drama. Objavio je čak 44 drame, a među njima se ističu „Tako je (ako vam se čini)“, „Šest lica traži pisca“, „Henrik IV„.
